Traduction par Leili Anvar

J’ai allumé un feu dans mon cœur, dans cette âme qui est mienne

Même si à tes yeux, n’apparait pas  l’ardeur

secrète qui est mienne

Bien que comme la bougie, je sois silencieux au sanctuaire  intime

Les flammes s’exhaleraient si je déliais ma langue

la langue qui est  mienne

Débordant la patience d’avoir toute une vie, hélas,  vécu loin de l’Aimé

Exprimant la stupeur devant ma résilience

 cette  force qui est mienne

Ô souffle doux de l’aube, aube de l’espérance

Mes yeux ont bien blanchi pour éclairer ces nuits

nuits obscures qui sont miennes

Personne ne peut lire ne serait-ce qu’une ligne du cahier de la vie

Qui trouvera la ligne qui me protègera du destin à venir

destinée qui est mienne ?

Notre vie a passé et a passé aussi tout ce que le monde nous a fait

Je ne confierai pas aux chagrins et regrets le temps qu’il reste à vivre

de la vie qui est mienne

Chacun a dévoilé le secret de son cœur dans sa propre grammaire

Mon regard silencieux est ma façon de dire,

l’expression qui est mienne.

Translation by Leili Anvar

آتش افروخته ام در دل و جانی که مراست

 گر عیان نیست ترا شور نهانی که مراست

گرچه چون شمع خموشم به سراپرده خویش

 شعله خیزد چو کنم باز زبانی که مراست 

به صبوری که هلا عمر چو بی دوست گذشت 

به شگفتی که عجب تاب و توانی که مراست 

چشم من گشت سپیدای نفس صبح امید

تا که روشن شود این تیره شبانی که مراست 

کس نخواند خطی از دفتر ناخوانده عمر 

چه کس آرد زقضا خط امانی که مراست 

بگذشتیم و گذشت آنچه جهان با ما کرد 

نه سپارم به غم و غصه زمانی که مراست 

هر کسی راز دل خویش به تدبیری گفت 

نگه خامش من طرز بیانی که مراست

Traduction par Amir Sharifi

Viens donc mon hirondelle, la saison verte est là !

Déploie tes ailes dans la fraicheur de l’aube,

Sens comme l’air a un parfum familier,

Regarde le sol recouvert d’un tapis de verdure,

Embrasse la fleur qui porte les graines de la vie,

Elle a apporté à la rue le parfum des acacias.

Viens donc mon hirondelle, la saison verte est là !

Observe l’harmonie du soleil, de la terre et des plantes,

Ecoute le chant du vent passionné sur la plaine,

Regarde le puissant mouvement des nuages vers la montagne,

Et l’alliance de la pluie et la foret dans le ciel.

Je connais les histoires anciennes,

Mais ce printemps n’est pas comme les autres,

Le sol est plus jeune que ce qui était annoncé,

Je peux voir le cœur rouge de la tulipe ;

L’œil du narcisse ne veut pas se fermer.

Le printemps est la saison de dieu, mon hirondelle.

Viens et déploie tes ailes dans la fraicheur du printemps.

Danse, danse dans la coupe bleue de l’univers !

Bois la lumière dans la taverne de la gentillesse,

Viens au couvent de la roseraie,

Tu es de la même origine que les fleurs,

Mon hirondelle.

Come then, my swallow, the green season is here!
Unfold your wings in the cool of dawn,
Feel how the air has a familiar scent,
See the ground covered in a carpet of green,
Embrace the flower that carries the seeds of life,
It has brought to the street the scent of acacias.

Come then, my swallow, the green season is here!
Observe the harmony of sun, earth, and plants,
Listen to the song of the passionate wind on the plain,
Watch the powerful movement of clouds towards the mountain,
And the alliance of rain and forest in the sky.

I know the ancient stories,
But this spring is not like the others,
The ground is younger than what was announced,
I can see the red heart of the tulip;
The eye of the narcissus does not want to close.



Spring is the season of God, my swallow.
Come and unfold your wings in the cool of spring.
Dance, dance in the blue cup of the universe!
Drink the light in the tavern of kindness,
Come to the convent of the rose garden,
You are of the same origin as the flowers,
My swallow.

به فصل سبز بیا

ای پرنده‌ی غمگین

و بال‌هایت را بگشای

در طراوت صبح

ببین چگونه هوا طبع آشنا دارد

ببین چگونه زمین خفته در حریر پرند

ببین چگونه گل، این پیک دانه‌های غمین

پیام عطر اقاقی را

به کوچه‌ها آورد.

به فصل سبز بیا

ای پرنده‌ی غمگین 

ببین تفاهم خورشید را با زمین و گیاه

ببین ترنم پرشور باد را در دشت

ببین تحرک پر بار ابر را بر کوه

و اتفاق باران را با جنگل

در هم آغوشی صبح.

من از بهار سخن‌های کهنه می‌دانم

ولی بهار من امسال آن بهاران نیست

زمین جوان‌تر از آن است

کان معلم می‌گفت.

به چهر لاله دگر غم نمی‌بینم

به چشم نرگس

تمهید خواب رفتن نیست

بهار،

فصل خداست

ای پرنده‌ی غمگین

بیا و بال‌هایت را 

بگشای در طراوت صبح

به رقص، بر نیلی جام نیک به عرصه‌ی ابر

به نوش نور، ز‌خُم‌خانه‌های ساقی مهر

به خانقاه گلستان بیا

بیا، به خانه‌ی خود

تو از تبار گَلی

ای پرنده‌ی غمگین